ความหมาย : สำนวนนี้ใช้เปรียบเทียบคนที่ ถือว่าตัวเองเป็นคนเก่ง ไม่ฟังใคร ไม่ยอมใคร เป็นคนอวดเก่ง อวดดี ต้องปล่อยให้เจอเอง จึงจะคิดได้ การแนะนำ การสอนจะไม่ฟัง และอาจจะไม่พอใจอีกด้วย หากมีใครไปสั่งไปสอน

ตัวอย่าง :

บางคนเคยเป็นคนเก่ง เคยเหนือกว่าผู้อื่น ก็จะมักจะกลายเป็นคนที่อวดดี ไม่ฟังใคร คนแบบนี้ ต้องปลอยให้เจอเอง อยากจะทำอะใร ก็ต้องปล่อยให้มีประสบการณ์ตรง ชาติคางคกยางหัวไม่ตกไม่รู้สำนึก คนแบบนี้หากไม่เจอเรื่องแย่ๆ เพราะความอวดดีของตนเอง ก็ยาก จะสำนึก และรู้จักคิด ซึ่งบางครั้งอาจจะต้องให้ได้เจอกับประสบการณ์เลวร้ายอยากมาก จึงจะยอมเปลี่ยนตัวเอง

คนประเภท ชาติคางคกยางหัวไม่ตกไม่รู้สำนึก คนแบบนี้ เป็นคนอวดเก่ง อวดดี ไม่ควรไปสอนสั่ง หรือแนะนำอะไร เพราะส่วนใหญ่ จะไม่ฟังใคร จึงต้องปล่อยให้เจอปัญหาเอง บางคนจะคิดได้ และเปลี่ยนตัวเองในทางที่ดีขึ้น แต่บางคนก็คิดไม่ได้เลย แถมพาลอีกต่างหาก เจอคนประเภทนี้ต้องไปไกลๆ รอให้กลายเป็นคนดีก่อน แล้วค่อยกลับมาคบกัน