ความหมาย : สำนวนนี้มักจะใช้พูดถึงคนที่มีนิสัยรักสนุก ซุกซนเหมือนเด็ก เหมือน ลิงหลอกเจ้า อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ ก็ทำเป็นเรียบร้อย พอลับหลัง กลับเปลี่ยนไปคนละเรื่อง หน้ามือเป็นหลังมือ เรื่องแบบนี้ก็เป็นธรรมดาของเด็กที่กำลังซุกซน

ตัวอย่าง :

เด็กบางคนที่มีนิสัยซุกซน ชอบทำตัวเหมือน ลิงหลอกเจ้า ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ทำตัวเรียบร้อย แต่ลับหลังเหมือนลิงเหมือนค่าง ซึ่งก็เป็นไปตามนิสัยของเด็ก เด็กแบบนี้มักจะฉลาดกว่าเด็กปกติทั่วไป และอาจจะเป็นที่รักของผู้ใหญ่ แม้จะซุกซน แต่ก็ไม่เกินงาม

สำหรับเด็กที่มีนิสัย ปลิ้นปล้อน กะล่อน ตอแหลนิดๆ ชอบทำตัวเหมือน ลิงหลอกเจ้า หากไม่เกินงาม ไม่ได้ทำในสิ่งที่ผิด หรือสร้างความเสียหาย และไม่มากเกินไปนัก ก็จะน่ารักน่าชังไปอีกแบบ เพราะบางคนก็มีอุปนิสัยอย่างนั้น เป็นคุณสมบัติประจำตัว เรื่องแบบนี้จะหยุดได้ก็อยู่ที่เจ้าตัวเอง หากได้รับความเดือดร้อน ได้รับบาดเจ็บจากการกระทำของตนเอง หรือเมื่อเริ่มโตขึ้น ก็จะเริ่มทำตัวดีขึ้น หยุดซุกซน

การทำตัวเป็น ลิงหลอกเจ้า ผู้ใหญ่จะไม่ค่อยชอบ อยู่ต่อหน้าทำตัวเรียบร้อย แต่ลับหลังซุกซนมาก บางคนมักจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพราะความซุกซนหรือทำให้คนอื่นเดือดร้อนอยู่บ่อยๆ