ความหมาย : สำนวนนี้มักจะใช้พูดถึงคนที่ลืมตัว ลืมชาติกำหนดิด เหมือน วัวลืมตีน ลืมรอยเท้าตัวเอง จนหาทางกลับบ้าน กลับคอกไม่ถูก การลืมตัวเป็นเรื่องปกติของคนเรา บางคนก็เป็นอย่างนั้น ด้วยไม่เคยมีตำแหน่ง หน้าที่การ งานที่ดี มีอำนาจ มาก่อน เมื่อได้รับตำแหน่ง จึงหลงลืมตัว เหลิงในอำนาจ
ตัวอย่าง :
คนลืมตัว เหมือน วัวลืมตีน นั้นเป็นเรื่องปกติของคนเรา เมื่อประสบความสำเร็จ ในหน้าที่การงาน ก็อยากจะมีสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ที่มีฐานะทัดเทียมกับตนเอง ไม่อยากจะคบหาสมาคมกับคนต่างฐานะกัน ซึ่งเป็นถิ่นที่ตัวเองกำเนิดเกิดมา
บางคนเมื่อได้เป็นข้าราชการ ก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มลืมตัว เหมือน วัวลืมตีน ไม่คบคนเพื่อนฝูงที่เคยเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก หรือ แม้แต่ญาติพี่น้องก็ตาม บางคนจำเป็นต้องทำแบบนั้น เพื่อป้องกันตัวเอง เพราะการเป็นข้าราชการจะสามารถกู้ได้ ค้ำประกันให้ คนอื่นได้ บางคนญาติพี่น้องมาขอร้องให้ช่วยค้ำประกัน ซึ่งบางคนก็ไม่มีวินัยการเงิน ทำให้คนค้ำประกันต้องรับผิดชอบหนี้สิน แทน
ในช่วงหนึ่งของชีวิตคนเราที่เริ่มประสบความสำเร็จ มีหน้าที่การงานใหญ่โต บางคนก็เริ่มลืมตัว เหมือน วัวลืมตีน โดย เฉพาะการคบหากับเพื่อนที่รู้จักันมานาน ตั้งแต่สมัยเด็ก หรือสมัยเรียน บางคนก็เริ่มปฏิบัติกับเพื่อนที่ไม่เหมือนเดิม ด้วยถือว่า ตัวเองมีฐานะสูงกว่า เรื่องแบบนี้เป็นปกติของคนเรา โดยเฉพาะคนทำงานอิสระกับทำงานบริษัทหรือทำงานราชการ อาการลืม ตัวของบางคนจะค่อนข้างชัดเจน เรื่องนี้ออาจต้องรอหลังเกษียณ ออกจากงานแล้ว ก็จะเริ่มคิดได้ เมื่อพบว่า ลาภ ยศ สรรเสริญ มันก็แค่นั้นเอง จากนั้นบางคนก็จะเริ่มปล่อยวาง เลิกลืมตัว กลับไปทำตัวเรียบง่ายเหมือนเดิม เพราะความเรียบง่าย สบายๆ นั้น เป็นความสุขอย่างแท้จริง
